زمان همبستگی فرا رسیده است؛ بشریت یک انتخاب بیشتر ندارد: همکاری یا نابودی

متن سخنرانی آنتونیو گوترش دبیر کل سازمان ملل در افتتاحیه سطح عالی COP27:

ما برای پیشرفت سریع‌تر و جسورانه‌تر در زمینه تغییرات آب و هوایی به همراهی همه نیروها نیازمندیم.

پنجره‌ای از فرصت باز می‌ شود و باریکه ای از نور از آن می تابد.

ما به‌طرز خطرناکی به نقطه بی‌بازگشت نزدیک می‌شویم.

نبرد جهانی آب و هوا در این دهه سرنوشت‌ساز، نمایانگر برنده یا بازنده نهایی خواهد خورد.

یک چیز مسلم است:

کسانی که تسلیم می شوند ، مطمئناً بازنده خواهند بود.

بنابراین، بیایید با هم بجنگیم و بیایید در این نبرد پیروز شویم.

در عرض چند روز، جمعیت سیاره ما از آستانه جدیدی عبور خواهد کرد. هشت میلیاردمین عضو خانواده انسانی ما متولد خواهد شد. این نقطه عطف نشان می‌دهد که علت برگزاری این کنفرانس آب و هوایی برای چیست. وقتی «بچه 8 میلیاردم» به اندازه کافی بزرگ شد از ماخواهد پرسید : « وقتی که فرصت داشتید برای جهان ما – و برای سیاره ما – چه کردید؟» ما چگونه پاسخ خواهیم داد؟

این همایش آب و هوای سازمان ملل یادآور این نکته است که پاسخ در دستان ماست. ساعت تیک تاک می‌کند.

ما درگیر دعوای زندگی روزمره خود و در حال باخت هستیم. انتشار گازهای گلخانه ای همچنان در حال رشد بوده و دمای هوای جهان  همچنان در حال افزایش است. سیاره ما به سرعت به نقاط اوج نزدیک می‌شود که هرج و مرج آب و هوا را غیرقابل برگشت می‌سازد.

ما در بزرگراهی به سمت جهنم آب و هوایی پیش می‌رانیم ولی همچنان پایمان روی پدال گاز است.

اگر چه جنگ در اوکراین و سایر درگیری ها باعث خونریزی و خشونت بسیار شده و تأثیرات شگرفی در سراسر جهان برجای گذاشته است ولی  نمی‌توانیم بپذیریم که این رخدادها توجه ما را از تغییرات آب و هوایی منحرف سازد.

البته نباید از خاطر دور داشت که لازم است برای حمایت از تلاش های صلح و پایان دادن به رنج عظیم بشریت با یکدیگر همکاری کنیم.

تغییرات آب و هوایی در یک جدول زمانی و در مقیاسی متفاوت است. این موضوع، مسئله تعیین کننده عصر و چالش اصلی قرن ماست و غیرقابل قبول، ظالمانه و خودباختگی است که آن را نادیده بگیریم .

در واقع، بسیاری از درگیری های امروزی با هرج و مرج رو به رشد آب و هوایی مرتبط هستند. جنگ در اوکراین خطرات عمیق وابستگی شدید ما به سوخت های فسیلی را آشکار کرده است.

بحران‌های امروزی نمی‌توانند بهانه‌ای برای عقب‌نشینی یا سبزشویی باشند. در هر صورت، آنها دلیلی برای فوریت بیشتر، اقدام قوی‌تر و پاسخگویی مؤثر هستند.

فعالیت های انسانی عامل اصلی مشکلات آب و هوایی است. پس عمل انسان باید راه حل این مشکلات باشد؛ تلاش مجدد و جاه طلبانه و اقدام برای بازسازی اعتماد عمومی به ویژه بین شمال و جنوب.

پاسخ علم روشن است: امید به محدود کردن افزایش دما به 1.5 درجه به معنای دستیابی به انتشار خالص صفر جهانی تا سال 2050…

این تعیین هدف 1.5 درجه به منظور پشتیبانی از زندگی است . ماشین‌ها روشن و در حال حرکت لرزش هستند. ما به طرز خطرناکی به نقطه بی بازگشت نزدیک می شویم. برای جلوگیری از این سرنوشت شوم، همه کشورهای عضو G20 باید فرآیند انتقال خود را از هم اکنون – و در این دهه – تسریع کنند. کشورهای توسعه یافته باید پیشگام باشند.

تلاش اقتصادهای نوظهور برای خم کردن منحنی انتشار جهانی نیز حیاتی است.

سال گذشته در اجلاس گلاسکو، من خواستار ائتلاف های حمایت از سوی اقتصادهای نوظهور با انتشار بالا برای تسریع گذار از زغال سنگ به انرژی های تجدیدپذیر شدم. ما در زمینه انتقال انرژی درحال پیشرفت هستیم  اما در این زمینه به تلاش های بیشتری نیازمندیم.

به همین دلیل است که در آغاز اجلاس COP27، من خواستار انعقاد یک پیمان تاریخی بین اقتصادهای توسعه یافته و در حال ظهور هستم: یک پیمان همبستگی آب و هوا.

پیمانی که در آن همه کشورها تلاش بیشتری با هدف کاهش انتشار گازهای گلخانه ای در این دهه در راستای هدف 1.5 درجه انجام می دهند.

پیمانی که در آن کشورهای ثروتمندتر و موسسات مالی بین المللی برای کمک به اقتصادهای نوظهور برای سرعت بخشیدن به انتقال انرژی های تجدیدپذیر، کمک های مالی و فنی ارائه می‌کنند.

پیمانی برای پایان دادن به وابستگی به سوخت‌های فسیلی و ساخت نیروگاه‌های زغال‌سنگ جدید – حذف تدریجی زغال‌سنگ در کشورهای OECD تا سال 2030 و در هر جای دیگر تا سال 2040.

پیمانی که انرژی جهانی، مقرون به صرفه و پایدار را برای همه فراهم می کند.

پیمانی که در آن اقتصادهای توسعه یافته و نوظهور حول یک استراتژی مشترک متحد می شوند و ظرفیت ها و منابع را به نفع نوع بشر ترکیب می کنند.

دو اقتصاد بزرگ – ایالات متحده و چین – مسئولیت ویژه ای برای پیوستن به تلاش ها برای تحقق این پیمان دارند. این تنها امید ما برای دستیابی به اهداف آب و هوایی است.

بشریت یک انتخاب بیشتر ندارد:

همکاری یا نابودی. بنابراین، این یا یک پیمان همبستگی آب و هوایی است  یا یک پیمان خودکشی جمعی.

ما همچنین برای ایجاد انعطاف پذیری در برابر اختلالات آب و هوایی آینده شدیداً به پیشرفت در زمینه سازگاری نیاز داریم.

امروزه حدود سه و نیم میلیارد نفر در کشورهایی زندگی می‌کنند که در برابر اثرات آب و هوایی بسیار آسیب پذیر هستند.

در اجلاس سال گذشته گلاسکو، کشورهای توسعه یافته قول دادند تا سال 2025 حمایت سازگاری را دو برابر کنند و میزان آن را به 40 میلیارد دلار در سال برسانند.

ما به یک نقشه راه در مورد چگونگی ارائه آن نیاز داریم. ما باید بدانیم که این تنها گام اول است. قرار است تا سال 2030 نیازهای سازگاری به بیش از 300 میلیارد دلار در سال افزایش یابد. نیمی از کل منابع مالی آب و هوا باید به سمت سازگاری جریان یابد.

مؤسسات مالی بین‌المللی و بانک‌های توسعه چندجانبه باید مدل کسب‌وکار خود را تغییر دهند و سهم خود را برای افزایش بودجه سازگاری و بسیج بهتر هدایت منابع مالی خصوصی برای سرمایه‌گذاری گسترده در اقدامات آب و هوایی بر عهده گیرند.

کشورها و جوامع همچنین باید بتوانند به این منابع دسترسی داشته باشند . در عین حال، ما باید یک حقیقت تلخ را بپذیریم: هیچ سازگاری با تعداد فزاینده ای از رویدادهای فاجعه بار که باعث رنج عظیم در سراسر جهان می شود ، وجود ندارد.

اثرات مرگبار تغییرات آب و هوایی اکنون چهره خود را رو کرده است. دیگر نمی توان ضرر و زیانش را زیر فرش جارو کرد. این یک الزام اخلاقی است.

این یک سوال اساسی در زمینه همبستگی بین المللی و عدالت آب و هوایی است. کسانی که کمترین سهم را در زمینه ایجاد بحران آب و هوایی داشته اند، گردبادی را که دیگران کاشته اند، درو می کنند. به همین دلیل است که من از همه دولت‌ها می‌خواهم که از سودهای بادآورده شرکت‌های سوخت فسیلی مالیات بگیرند.

بیایید این پول را به سمت افرادی که با افزایش قیمت مواد غذایی و انرژی دست و پنجه نرم می کنند و کشورهایی که از ضرر و زیان ناشی از بحران آب و هوا رنج می برند، هدایت کنیم.

در مورد رسیدگی به ضرر و زیان، این COP باید بر روی یک نقشه راه روشن و محدود به زمان منعکس کننده مقیاس و فوریت چالش توافق کند. این نقشه راه ، باید ترتیبات نهادی مؤثری را برای تأمین مالی ارائه دهد. به دست آوردن نتایج ملموس در مورد ضرر و زیان، آزمونی برای تعهد دولت ها برای موفقیت COP27 است.

خبر خوب این است که ما می دانیم باید چه کار کنیم و ابزارهای مالی و تکنولوژیکی برای انجام کار داریم.

اینک زمان آن فرا رسیده است که کشورها برای اقدام گرد هم آیند.

زمان همبستگی بین المللی در سراسر جهان فرا رسیده است.

همبستگی که به همه حقوق بشر احترام می گذارد و فضای امنی را برای مدافعان محیط زیست و همه بازیگران جامعه تضمین می کند تا در واکنش آب و هوایی ما مشارکت کنند.

فراموش نکنیم که جنگ با طبیعت به خودی خود نقض گسترده حقوق بشر است. ما برای پیشرفت سریعتر و جسورانه تر در زمینه تغییرات آب و هوایی به همراهی همه نیروها نیازمندیم .