اگر آمریکا شرکت های چینی را حذف کند، چه می کنید؟
شانگ جین وی
موج اخیر اقدامات رسمی در چین و ایالات متحده نشان می دهد که دو دولت تمایلی به حفظ شرکت های چینی در فهرست سهام ایالات متحده ندارند. به علاوه آثار حذف این شرکت های غالباً در حال رشد، احتمالا برای هر دو کشور به راحتی قابل مدیریت است.
نیویورک – شرکت های چینی در مقایسه با اکثر شرکت ها برای ورود به فهرست سهام ایالات متحده، مشتاق تر هستند. در حال حاضر 250 شرکت از جمله شرکت هایی که در هنگ کنگ یا مراکز فرا ساحلی ثبت شده اند اما بیشتر درآمد و سود خود را از سرزمین اصلی چین به دست می آورند، در بازارهای سهام ایالات متحده بده بستان دارند. اما موج اخیر اقدامات رسمی در چین و ایالات متحده نشان می دهد که دو دولت تمایلی به حفظ شرکت های چینی در ایالات متحده در فهرست های خود ندارند. اگر فشار وارد شود، چگونه حذف شدن از لیست به هر دو کشور آسیب می رساند؟
اختلاف اخیر مربوط به پایگاه اصلی حمل و نقل بین المللی چین “دی دی”[1] است (که بخشی از آن متعلق به شرکت اوبر است) که در 30سی ام ژوئن، موفق به عرضۀ عمومی سهام[2] به میزان 4/4 میلیارد دلار در بورس نیویورک گردید. به فاصلۀ 48 ساعت اداره فضای مجازی چین[3] با استناد به نقض امنیت- اطلاعات مشکوک- اعلام کرد که توانایی شرکت را برای ثبت نام کاربر جدید محدود خواهد کرد. این اداره سپس دستور حذف پایگاه های “دی دی” از تمام فروشگاه های لوازم به دلیل عدم اخذ تأییدیه برای ادغام های شعب و خریدهای تدارکاتی قبلی جریمه کرد.
مجازات های اعمال شده علیه دی دی که به عنوان هشداری برای سایر شرکت های چینی در قبال ورود به فهرست سهام ایالات متحده بدون تأیید دولت تفسیر می شود، تا حدودی نشان دهنده سه نگرانی سیاست گذاران چینی است. این مقامات نگران هستند که داده های دیجیتالی حساس، از جمله محل قرار گرفتن آدرس های مهم چین (و جریان آمد و شد اطراف)، به دست سازمان های اطلاعاتی یا دفاعی ایالات متحده بیفتد. آن ها همچنین نمی خواهند شرکت های فناوری چینی بیش از حد بزرگ و قدرتمند شوند و می ترسند که هجوم شرکت های با تکنولوژی پیشرفته در بازارهای مالی، ثبات مالی را تضعیف کند.
مقامات چین نگران هستند که داده های دیجیتالی حساس، از جمله محل قرار گرفتن آدرس های مهم چین (و جریان آمد و شد اطراف)، به دست سازمان های اطلاعاتی یا دفاعی ایالات متحده بیفتد. آن ها همچنین نمی خواهند شرکت های فناوری چینی بیش از حد بزرگ و قدرتمند شوند و می ترسند که هجوم شرکت های با تکنولوژی پیشرفته در بازارهای مالی، ثبات مالی را تضعیف کند.
من گمان می کنم که مقامات چینی دلیل چهارمی نیز دارند و آن کاهش قدرت آمریکاست. دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا در آخرین روزهای ریاست جمهوریش، قانون حسابرسی شرکت های دارای سرمایۀ خارجی در آمریکا را امضا کرد. اگر چین نتواند به “هیئت نظارت بر حسابداری شرکت های عمومی”[4] ایالات متحده اجازه دسترسی به برگه های اصلی حسابرسی این شرکت ها پس از سه سال متوالی را بدهد، طبق این قانون جدید آمریکا مجاز است شرکت های چینی را از بورس اوراق بهادار خود حذف کند. در 22 ژوئن، سنای ایالات متحده لایحه دیگری را تصویب کرد که بر اساس آن می تواند مهلت سه ساله فوق الذکر را به یکسال کاهش دهد.
اگر ایالات متحده این اختیار را داشت که بنگاه های چینی را کلا و به روشی نامنظم انتخاب و همان زمان از فهرست خارج کند، می توانست از این توانائی بالقوه برای ایجاد بی ثباتی مالی و اقتصادی در چین استفاده کند. در آن صورت ممکن بود مقامات چینی احتیاط کرده این آسیب پذیری را کاهش داده یا از بین ببرند.
دلیل ظاهری قانونگذاران آمریکایی برای تهدید به حذف شرکت های چینی این است که از سرمایه گذاران آمریکایی در برابر کلاهبرداری های احتمالی حسابداری مانند موردی که قهوه لاکین[5] در سال گذشته مرتکب شده بود محافظت کنند. اما سرمایه گذاران آمریکایی در اثر کلاهبرداری های حسابداری در شرکت های آمریکایی مانند:
Enron, WorldCom, HealthSouth, Freddie Mac, American International Group, and Lehman Brothers
که برخی از آن ها پس از تاسیس”هیئت نظارت بر حسابداری شرکت های عمومی” اتفاق افتاده بود، پول بیشتری از دست داده بودند. علاوه بر این موارد کلاهبرداری های فاحش دیگری در شرکت های چینی، توسط فروشندگان حرفه ای با استفاده از تکنیک هایی نظیر بازدیدهای پنهانی از شرکت که شرکت های حسابرسی معمولا از آن ها استفاده نمی کنند، در شرف کشف بود.
یک زمانی مقامات چینی تلویحا ورود شرکت هایشان در فهرست های ایالات متحده را تشویق کرده و آن را به عنوان نمادی از استقبال چین از بازار سرمایه جهانی قلمداد می کردند. بسیاری از شرکت های فناوری چینی تا قبل از سال 2018 شانس کمی برای ورود به فهرست بندی ایالات متحده داشتند. اما وضعیت امروز متفاوت است.
دلیل ظاهری قانونگذاران آمریکایی برای تهدید به حذف شرکت های چینی این است که از سرمایه گذاران آمریکایی در برابر کلاهبرداری های احتمالی حسابداری مانند موردی که قهوه لاکین[1] در سال گذشته مرتکب شده بود محافظت کنند.
پیش از این، بسیاری از شرکت های چینی فهرست نیویورک را به جای شانگهای[6] یا شن ژن[7] انتخاب می کردند زیرا سرمایه گذاران خصوصی خارجی یا سرمایه گذاران خطرپذیرشان خواستار اجتناب از کنترل ارزی چین بودند. علاوه بر این، چین دارای الزامات فهرست بندی بسیار سخت تر و دوره انتظار طولانی و نامشخص برای تأیید مقررات است. به عنوان مثال، آمازون و فیس بوک در زمان عرضه اولیه سهام ایالات متحده به دلیل نداشتن سود لازم مجاز به فهرست بندی در چین نبودند.
همین طور اگرچه هنگ کنگ هیچ کنترل سرمایه ای اعمال نمی کند، اما تا سال 2018 الزامات فهرست بندی دقیق تری نسبت به ایالات متحده داشت. به طور خاص، در حالی که ایالات متحده اجازه می دهد رده های مختلف سهام مثل “علی بابا” و “دی دی”، دارای حق رای متفاوت باشند، از هنگ کنگ می خواهد تا به طور کامل حق رأی و سهم مالی را رعایت کند. اکثر کشورها تفاوت قائل شدن بین حق رأی و مطالبات سهامداران را نشانۀ سوء مدیریت شرکت می دانند، زیرا این امر به طور بالقوه به سهامداران بزرگ (سهامدارانی که کنترل بازار را در دست دارند) اجازه می دهد تا با هزینه سایر سرمایه گذاران و از طریق معاملۀ بین خود بارشان را ببندند.
بورس هنگ کنگ اما پس از این که مشاهده کرد تعداد زیادی از شرکت های چینی نیویورک را انتخاب کردند، تصمیم گرفت به سهام سبک آمریکایی رده های مولتی پل[8] برای شرکت های فناوری و شرکت هایی که در جهت بهبود شرایط زیست فعالیت می کنند، اجازۀ فعالیت دهد. از آن زمان تعداد بیشتری از شرکت های چینی در هنگ کنگ فهرست شده اند، یا دارای فهرست دوگانه هم در آنجا و هم در نیویورک هستند. تن سنت[9]، بزرگترین شرکت رسانه های اجتماعی چین، قبل از این که به فهرست ثانویه نیویورک اضافه شود در هنگ کنگ مورد معامله قرار گرفت و در حال حاضر قیمت سهام مولتی پل آن از فیس بوک، نزدیکترین همتای آمریکائیش، بالاتر است.
این نشان می دهد که آثار حذف شرکت های چینی طرف معامله با آمریکا از فهرست سهام این کشور برای هر دو کشور قابل مدیریت است. چین، به عنوان کشوری با پس انداز بالا و صادرکننده محض سرمایه، نیازی ندارد که شرکت هایش در فهرست بندی های آمریکا بیاید تا بتواند بدین وسیله سرمایۀ بیشتری جذب کند. در حالی که برخی از بنیانگذاران شرکت ها و سرمایه گذاران اولیه ممکن است بخواهند در عرضه اولیه سهام خود افزایش یا کاهشی را تجربه کنند، اما این امر برای دولت چین چالش بزرگی به شمار نمی آید.
به طور مشابه، اکثر صندوق های تأمین ریسک)[10]ندوق های سرمایه گذاری مشترک و افراد ثروتمند ایالات متحده) همچنان می توانند در شرکت های چینی که در هنگ کنگ فهرست شده اند و حتی- هرچند با سهولت کمتر و به طور مستقیم- در فهرست شرکت های اصلی چین سرمایه گذاری کنند. این درست است که حذف شرکت های چینی سودآور و با رشد سریع، ممکن است سود حاصل از سرمایه گذاری بسیاری از خانوارهای طبقه متوسط آمریکایی را که صندوق های بازنشستگی آن ها تنها محدود به سرمایه گذاری در سهام فهرست شده در ایالات متحده هستند، کاهش دهد و بورس های اوراق بهادار ایالات متحده نیز تجارت خود را از دست خواهند داد، اما از آنجا که آمریکایی های عادی سود کمتر حاصله از سرمایه گذاری در صندوق های بازنشستگی خود را با حذف شرکت های چینی مرتبط نمی دانند، بعید است سیاستمداران آمریکایی با واکنش منفی روبرو شوند و این واقعیت می تواند احتمال حذف شرکت های چینی از فهرست سهام امریکا را بیشتر کند.
21 جولای 2021
- [1]DiDi Global
- [2]IPO Initial public offering
فرایندی است که طی آن یک شرکت خصوصی سهام خود را به عموم عرضه می کند. پس از عرضه اولیه، سهام این شرکت در بازار آزاد معامله می شود.
[3] – Cyberspace Administration of China (CAC)
[4] – Public Company Accounting Oversight Board (PCAOB)
[5] – Luckin Coffee
[6] Shanghai
[7]– shenzhen
[8] اوراق بها داری که موجب برخورداری سهامدار از رأی بیشتر می شوند
[9] – Tencent
[10] – Hedge Funds
