گذار سبز
مدیریت “گذار سبز” کلید اصلی رشد اقتصادی در جهان در حال تغییر است. “جنگ های اقلیمی و آب و هوایی” یکی از چالش های بین قدرت های جهانی خواهد بود.
ما باید یک سیاره خوبی از خود به جا بگذاریم، نه فقط یک شرایط خوب را. این بخشی از سخنان آقای ماریو دراگی در سخنرانی اخیر خود در مجلس در مراسم تحلیف دولت ایتالیا بود. حقایق پیش از این که این کلمات ادا شوند، مطرح بودند. دولت جدید وزارت انتقال اکولوژیکی ایجاد کرده است که به روبرتو سینگولانی، دانشمندی با مهارت مدیریت عالی (که در انستیتوی فناوری ایتالیا نشان داده شده است) و فرهنگ تجاری جامع (تجربه در مدیریت عالی در لئوناردو) و انریکو جیووانینی، سپرده شده است. یک متخصص مهم در توسعه پایدار با تجربه نهادی قابل توجه، برای هدایت وزارت زیرساخت و حمل و نقل انتخاب شده است.
مثل همیشه هنگام تحلیل گزینه های آقای دراگی، ما باید اقدامات دولت را در چارچوب بین المللی و اروپایی، از جمله در رابطه با سیاست های اقتصاد سبز، مشاهده کنیم. اغلب در بحث عمومی، انتقال سبز منحصراً در ارتباط با تحرک الکتریکی، اجزا و مصالح ساختمانی درک می شود. در حالی که انتقال سبز مربوط به همه موارد فوق است، زیرا آن ها اساسی هستند که شهرهای شلوغ و بزرگ را قابل زندگی می کنند و بهره وری انرژی را برای منافع مصرف کنندگان بهبود می بخشند، اما یک مسیر عمیق تر بین سرمایه داری، دولت و صنعت وجود دارد.
همان طور که در دهه گذشته فناوری دیجیتال از رشد اقتصادی حمایت کرده است، برای دهه های آینده نیز اقدام در مورد تغییر اقلیم از نظر سیاسی و اقتصادی به یک موضوع کلیدی جهانی تبدیل خواهد شد. توسعه سبز و کنترل فن آوری های مورد نیاز برای ارتقای رشد اقتصادی در جهان در حال تغییر ضروری است
توسعه سبز و کنترل فن آوری های مورد نیاز برای ارتقای رشد اقتصادی در جهان در حال تغییر ضروری است
بنابراین، پس از جنگ های تجاری و فناوری در سال های اخیر، انتظار می رود که فصل بعدی تنش بین ایالات متحده و چین همان چیزی باشد که می توانیم آن را “جنگ های آب و هوایی” بنامیم. این فقط نجات سیاره و زیست پذیرتر شدن آن نیست؛ در بازی بزرگ قدرت، استراتژی های سبز راهی برای برتری جهانی ارائه می دهند. در پایان جنگ جهانی دوم، دو قدرت بزرگ جهانی یک مسابقه فناوری، تسلیحاتی و فضایی را آغاز کردند و مجموعه ای از ارتش و صنعت را ایجاد کردند که باعث تقویت چشمگیر توسعه اقتصادی در نیمه دوم قرن بیستم شد. امروز، پس از کندی همه گیر و تثبیت سرمایه داری دیجیتال، قدرت های بزرگ در حال جستجو برای دستیابی به استراتژی های جدید اقتصادی، صنعتی و فن آوری هستند.
موضوع، فراتر از در معرض خطر بودن اتومبیل های الکتریکی و اسکوترها است و اساس آن، فلسفه ای متفاوت از سیستم های شماره گذاری جایگزین یا مسافرت محدود وجود دارد. “بانک آمریكا” تخمین زده كه سرمایه گذاری ها در انتقال انرژی می تواند به 4 تریلیون دلار در سال افزایش یابد، سرمایه گذاری هایی كه انقلابی در تولید و فناوری ها ایجاد می كنند. این نقطه عطف همچنین نیاز به تغییر ساختار شغلی دارد، کشورها را ملزم به تغییر شکل سیستم های رفاهی و آموزشی خود می کند. آنچه که از نظر اشتغال تولیدات قدیمی در کنار جاده باقی خواهد ماند، باید توسط بخش های جدید جبران شود.
در این فرآیند، هر منطقه از جهان دارای نقاط قوت و ضعف است و از اولی می توان برای اعمال فشار یا به دست آوردن مزایایی در رقابت برای “برتری سبز” استفاده یا بهره برداری کرد. ظرفیت های بادی و خورشیدی چین تا سال . باتری های برقی نیز همین طور است که تا سال 2025 در چین چهار برابر می شود و در ایالات متحده سه برابر می شود. این فقط در مورد حمله نیست بلکه در مورد دفاع نیز هست. تنش ها ممکن است به دلیل تسلط چین در زنجیره ارزش انرژی خورشیدی و تولید فلزات کمیاب و در نتیجه سیاست های حمایت گرایانه متمرکز بر بازار داخلی، مانند سیاست “ساخت آمریکا” در سال های اخیر یا به صورت متمرکزتر، به موتور اروپایی برای ساخت زنجیره های تأمین داخلی برای تولید باتری های الکتریکی، افزایش یابد.
ظرفیت های بادی و خورشیدی چین تا سال 2030 به ترتیب سه و چهار برابر خواهد شد، در حالی که در ایالات متحده دو و سه برابر است
به سوی یک رنسانس اروپایی:
در حالی که روابط ایالات متحده و چین در راستای مرزهای ژئوپلیتیک و اقتصادی طی یک دهه گذشته بوده است، اما به نظر می رسد اروپا عقب مانده است. با این حال، موج سبز می تواند یک نقطه عطف باشد، زیرا اروپا در حال حاضر با 70 درصد دارایی صندوق های سرمایه گذاری مشترک، پیشرفته ترین مقررات سبز را دارد و پیشتازی قابل توجه در کربن زدایی داشته و در سیاست های اقلیمی پیشرو است. در نتیجه، جنگ های آب و اقلیمی می توانند یک رنسانس اروپایی را تسهیل کنند. در حال حاضر 80 درصد از بزرگترین شرکت های “فناوری پاک” جهان اروپایی هستند و یک سوم هزینه های طرح ملی بهبود و مقاومت باید در زمینه انتقال سبز سرمایه گذاری شود. مشاغل سبز، اقتصاد دایره ای، انرژی های تجدید پذیر، بهره وری ساختمان و نوسازی بخش هایی هستند که شرکت های دولتی و خصوصی و همچنین پس اندازکنندگان باید در سال های آینده در آن ها سرمایه گذاری کنند.
علاوه بر این، در حالی که چین پیشرفته ترین کشور از نظر برق، خورشید و باتری است، ایالات متحده و اروپا در حال سرمایه گذاری در هیدروژن، طلای سبز جدید، هستند. فرانسه و آلمان هر دو در زمینه تولید هیدروژن سبز، انرژی پاک و همه کاره تحقیق کرده اند. پاریس در حال حاضر 7 میلیارد یورو کنار گذاشته است، در حالی که برلین 9 میلیارد یورو را روی میز گذاشته است. علاوه بر این، دولت ایتالیا در حال حاضر 2 میلیارد یورو برای تولید هیدروژن در بسته صندوق بازیابی قرار داده است. کمیسیون اروپا تعهد مشترک مالی بین 120 تا 130 میلیارد یورو را تخمین زده است.
فرصتی برای ایتالیا:
ایتالیا نیز به ویژه از طریق شرکت های تابعه انرژی دولتی خود در بروکسل جایی بر سر میز دارد. این همچنین یک فرصت اساسی برای بهره برداری از موقعیت جغرافیایی طبیعی ایتالیا در مرکز مدیترانه و متصل به شبکه گسترده ای از خطوط لوله انتقال گاز به سایر نقاط جهان است. ایتالیا می تواند به قطب اروپا و شیر آب تبدیل انرژی به شمال تبدیل شود و در نتیجه نقش ژئوپلیتیکی جدیدی پیدا کند. دستیابی به این مهم به جای یارانه به همکاری بین بخش های دولتی و خصوصی نیاز دارد. ایتالیا به زیرساخت ها، فناوری و شبکه هایی نیاز خواهد داشت که قهرمانان صنعت ملی بتوانند در آن کار کنند.
در این سناریو، سیاست های عمومی تدوین شده توسط دولت اساسی خواهد بود، زیرا فراتر از پایان قانون گذاری فعلی بر زندگی اقتصادی ایتالیا تأثیر می گذارد. ما در یکی از لحظات نادر تاریخ هستیم که در آن اصلاحات باید از چرخه سیاسی جان سالم به در ببرند و بر نهادها در طولانی مدت تأثیر بگذارند. همان طور که قبلاً توسط وزیر روبرتو سینگولانی نشان داده شده بود، دوز خوبی از عملگرایی مورد نیاز خواهد بود ، “این بدیهی است که هیدروژن سبز منبع مطلوب انرژی است، اما ما باید توانایی فکر ترکیبی از حامل های انرژی را داشته باشیم که در طول سال ها بسیار متفاوت است”.
این انعطاف پذیری و واقع گرایی را باید نهادهای اداری و مالی و نه فقط حامل های انرژی نشان دهند. در انقلاب سبز، درست همان طور که ایالات متحده مجموعه نظامی و صنعتی را در دهه 1950 ایجاد کرد، “اوسموز” یا کشش دوطرفه فزاینده ای بین شرکت های دولتی و خصوصی وجود خواهد داشت و سود به طور فزاینده ای با تضمین کیفیت زندگی برتر ادغام می شود. ترکیبات و همکاری های جدید بهترین استفاده را از بودجه های اروپا خواهد داشت و اقتصاد را از طریق گشودن بازارهای جدید دوباره راه اندازی می کند. در دوران “جنگ آب و هوایی”، دیگر چند بازیگر بزرگ و یكپارچه وجود ندارد، بلكه در عوض سیستم های سرمایه، تحقیق، تجارت و دولت هستند كه چرخه جدیدی از توسعه اقتصادی و انسانی را ایجاد می كنند.
(منبع: نشریه شماره 48 جهان انرژی ماه می 2021.
نویسنده: لورنزو کاستلانی، محقق و مدرس تاریخ سیاسی در دانشگاه کارلی ایتالیا است.)